Implikasi Perlaksanaan Jihad

Pertama: Tawanan

Implikasi penting kesan perlaksanaan Jihad ialah wujudnya tawanan orang kafir yang ditawan oleh orang Islam. Sekiranya tawanan itu kanak-kanak atau wanita, maka dengan hanya ditawan, mereka menjadi hamba dari segi hukum. Sekiranya tawanan itu adalah golongan lelaki yang baligh, maka dengan hanya ditawan, mereka dikategorikan sebagai hamba. Sebaliknya ia bergantung kepada keputusan pemerintah. Sekiranya dia menjadikan dia hamba, mereka akan menjadi hamba. Jika tidak, mereka akan kekal merdeka.

-Kedudukan Tawanan-

Tentang nasib yang bakal dilalui oleh tawanan, pemerintah berhak memilih satu daripada empat perkara: dibunuh, dibebaskan (al-mann), ditebus dengan harta (al-fida') atau dijadikan hamba. Pemerintah boleh memilih mana-mana keputusan yang dikehendakinya dengan mengambil kira kepentingan dan kebaikan umat Islam. Ia dinyatakan dengan jelas dalam firman Allah 'azza wa jalla :

Dalil membunuh tawanan pula dalam firman Allah subhanahu wa ta'ala :

Tindakan menjadikan tawanan sebagai hamba pula adalah berdasarkan sunnah dan perbuatan Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam kerana Baginda pernah menjadikan tawanan perang Khaibar, Quraizhah dan Hunain sebagai hamba.

Daripada Ibnu 'Umar radhiyallahu 'anhu katanya: "Bani an-Nadhir dan Quraizhah telah melancarkan peperangan, lalu Baginda mengusir Bani an-Nadhir dan membiarkan serta membebaskan Quraizhah, sehingga Quraizhah melancarkan peperangan lagi. Baginda pun membunuh kaum lelaki mereka dan mengagihkan kaum wanita, kanak-kanak serta harta benda mereka antara orang Islam." (Hadis Riwayat al-Bukhari 3804)

Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam juga telah menjadikan tawanan Bani Hazawin sebagai hamba. Kemudian Baginda meminta orang Islam membebaskan mereka, ketika wakil Hazawin yang telah memeluk Islam datang dan meminta agar Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam mengembalikan tawanan serta harta benda mereka. Peristiwa ini berlaku setelah tawanan tersebut diagihkan kepada orang Islam. Orang Islam pun membebaskan mereka tanpa sebarang bayaran. (Hadis Riwayat al-Bukhari 2963)

Daripada Iyas bin Salamah radhiyallahu 'anhu daripada bapanya, bahawa satu sariyyah (tentera yang dihantar Rasulullah, ia dinamakan qazwah) telah membawa pulang beberapa orang tawanan. Antara tawanan tersebut terdapat seorang wanita daripada Bani Fazarah. Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam pun menghantar kepada penduduk Makkah dan menebus dengannya beberapa orang Islam yang telah ditawan di Makkah. (Hadis Riwayat Muslim 1755) 
#Imam Muslim juga meriwayatkan (hadis ke 1763) bahawa Nabi shallallahu 'alaihi wasallam menerima bayaran tebusan daripada tawanan Badar.

Kedua: Perhambaan

Perhambaan menurut syariat Islam ialah kelemahan berbentuk hukuman yang menimpa seseorang, pada asalanya disebabkan oleh kekufuran. Kelemahan pada hukum ini dapat dilihat dengan hilangnya kelayakan untuk memiliki harta dan hilangnya hak-hak sosial.

-Hikmah Dibenarkan Perhambaan-

Perhambaan, pembebasan, penebusan dan pembunuhan termasuk dalam hukum syar'iyyah dan tertakluk kepada pandangan pemerintah Islam. Dalam hal ini, pemerintah perlu mengambil kira kepentingan umum umat Islam. Hikmah perhambaan dijadikan sebagai pilihan merupakan senjata yang digunakan oleh musuh terhadap tawanan Islam yang ditawan oleh mereka.

Adalah adil apabila umat Islam turut memilik senjata ini dengan menyerahkan aspek perlaksanaannya kepada pemerintah berdasarkan keperluan yang ada, seperti dia mendapati pihak musuh telah menjadikan tawanan Islam sebagai hamba. Adalah tidak adil sekiranya senjata ini (iaitu peperangan yang lahir dari peperangan) dihapuskan sepenuhnya, sedangkan musuh mengunakan dan mereka merasa bahagia kerana hanya mereka yang memiliki senjata ini.

-Kedudukan Hukum Perhambaan Pada Hari Ini-

Menjadikan tawanan perang sebagai hamba masih diterima sehingga kini sebagai hukum syarak yang termasuk dalam hukum-hukum pemerintah. Maksudnya, pemerintah menggunakan pandangan dalam hal tersebut berdasarkan kepada kepentingan umum umat Islam. Namun demikian, semenjak sekian lama hukum ini tidak dilaksanakan, kerana tiada sebarang kepentingan yang menuntut perlaksanaannya. Tambahan pula seluruh dunia bersetuju untuk tidak lagi menjadikan tawanan perang sebagai hamba. Persetujuan ini menjadikan Islam tidak mempunyai sebarang kepentingan untuk memperhambakan mereka.

Hukum-hakam berbentuk siyasah syar'iyyah yang berkaitan dengan Jihad lebih menyerupai undang-undang darurat. Berdasarkan undang-undang ini, ketua negara boleh menggantung perlaksanaan undang-undang, mengisytiharkan darurat dan menetapkan apa yang dikehendaki menggunakan nama tersebut. Pemerintah juga boleh melaksanakan beberapa kesesuaian tertentu yang telah diletakkan oleh Syara' di bawah kuasanya. Ini supaya dia dapat menggunakannya ketika perlu dan terdesak, seperti hukum perhambaan, membunuh tawanan, memotong pokok-pokok milik orang kafir, membakar rumah mereka dan sebagainya bergantung kepada apa yang difikirkan baik untuk kepentingan umat Islam. Antara perkara yang wajib diketahui ialah, mana-mana orang kafir yang memeluk Islam sebelum ditawan sekalipun setelah dikalahkan, dia telah memelihara darahnya daripada dibunuh, dirinya daripada diperhambakan, dan anak-anaknya yang masih kecil daripada ditawan dan dijadikan hamba. 
Dalilnya adalah firman Allah 'azza wa jalla :

Tidak diragui lagi bahawa hubungan persaudaraan ini akan mempastikan nyawa, harta benda dan anak-pinak mereka terpelihara. Pemeliharaan ini berlaku apabila mereka memeluk Islam sebelum mereka menjadi tawanan tentera Islam.

Daripada 'Abdullah bin 'Umar bin al-Khattab radhiyallahu 'anhu, perkara ini dibuktikan oleh sabda Nabi shallallahu 'alaihi wasallam : "Saya diperintahkan agar memerangi manusia sehingga mereka bersaksi bahawa tiada Tuhan melainkan Allah dan Muhammad adalah utusan Allah, mendirikan sembahyang dan menunaikan zakat. Sekiranya mereka melakukan perkara itu, mereka adalah memelihara darah dan harta benda mereka daripadaku melainkan kerana hak Islam. Perhitungan sebenar terserah kepada Allah." (Hadis Riwayat al-Bukhari 25 dan Muslim 22)

Anak-anak yang masih kecil diiktiraf sebagai orang Islam ketika terdapat tiga sebab berikut:

1. Salah seorang ibubapa mereka memeluk Islam. Kerana anak mengikuti agama yang lebih mulia yang dianuti oleh ibu bapanya. Ia merupakan kelebihan kepada Islam, menjaga kepentingan kanak-kanak, dan mengutamakan apa yang lebih berguna untuknya. Ini bertetapan dengan Islam yang bersifat sempurna, mulia dan tinggi. Nabi shallallahu 'alaihi wasallam bersabda : "Islam itu tinggi dan tiada yang lebih tinggi daripadanya" (Diriwayatkan oleh ad-Daruqutni kitab nikah dan al-Bukhari kitab al-'Aini 8/169)

2. Kanak-kanak yang ditawan oleh orang Islam, dalam keadaan dia terpisah dari ibubapanya. Ketika itu, dia dikira sebagai orang Islam mengikut agama orang yang menawannya, demi mengutamakan kepentingannya.

3. Laqit ( anak kecil yang dijumpai dan tidak diketahui ibubapanya) yang dijumpai dalam negara Islam. 
Dia dikira sebagai orang Islam mengikut tempat di mana dia dijumpai. Kerana ia lebih memberikan kebaikan untuknya.

Ketiga: Harta Rampasan Perang (Ghanimah dan Salab)

Harta ghanimah adalah harta yang diambil secara paksa daripada kafir harbi, sama ada dalam bentuk harta boleh dialih ataupun harta yang tidak boleh dialih, sama ada ia diambil ketika peperangan masih berlangsung ataupun ketika memburu musuh yang melarikan diri. Salab pula ialah harta dan senjata peribadi yang ada pada mayat tentera musuh yang dibunuh.

-Hukum Harta Ghanimah-

Harta ghanimah wajib dibahagikan kepada lima bahagian. Empat bahagian diagihkan kepada para tentera. Kaedah pengagihan yang diamalkan pada zaman Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam ialah tentera berjalan kaki memperolehi satu bahagian. Sementara tentera berkuda memperolehi tiga bahagian. Seorang lelaki bertanya Nabi shallallahu 'alaihi wasallam : "Apakah katamu tentang harta rampasan perang?" Baginda bersabda: "Satu perlima untuk Allah, dan empat perlima lagi untuk para tentera." 
(Diriwayatkan oleh al-Baihaqi 9/62)

Daripada Ibnu 'Umar radhiyallahu 'anhu : "Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam menyerahkan kepada tentera berkuda sebanyak dua bahagian dan tentera yang lain satu bahagian" 
(Diriwayatkan oleh al-Bukhari 2708)

Daripada 'Abdullah bin 'Umar radhiyallahu 'anhu katanya : "Pada perang khaibar, Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam memberikan dua bahagian kepada tentera berkuda dan satu bahagian kepada tentera berjalan kaki." (Diriwayatkan oleh al-Bukhari 3988 dan Muslim 1762)

Pembahagian adalah mengenal pasti perbezaan antara tentera dengan mengambil kira jurang yang wujud antara tentera berkuda dan tentera berjalan kaki. Tentera diperingkat rendah mungkin akan mendapat satu pertiga berbanding tentera di peringkat tertinggi. Walau bagaimana keadaan sekalipun, empat perlima daripada harta perolehan perang perlu dipisahkan dan dikhususkan untuk para tentera sahaja. Harta in perlu dibahagi menurut kaedah yang digunakan oleh Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam dengan mengambil kira perubahan yang berlaku pada peralatan perang dan kesan peralatan itu kepada unit-unit tentera. Tidak ada halangan untuk mengagihkan bahagian tentera ini dalam bentuk elaun gaji. Apa yang penting negara tidak dibenarkan mengambil harta yang diperolehi ini untuk kegunaan negara. Namun demikian, harta perolehan ini hanya akan diagihkan kepada mereka yang memenuhi syarat-syarat berikut:

1. Islam.
2. Baligh. (sampai umur)
3. Berakal.
4. Merdeka. (bukan hamba)
5. Lelaki.

Mana-mana tentera yang tidak memenuhi syarat diatas akan mendapat sagu hati daripada pemerintah sebelum harta tersebut diagihkan kepada tentera. Ini bergantung kepada sumbangan yang diberikan, tetapi sagu hati ini tidak boleh lebih daripada jumlah yang diperolehi oleh tentera berjalan kaki. Ini kerana mereka yang tidak memenuhi syarat-syarat di atas seperti kanak-kanak, wanita dan hamba. Mereka bukanlah di kalangan yang wajib menyertai Jihad. Berkenaan dengan satu perlima lagi daripada harta rampasan perang ini, ia diagihkan kepada lima bahagian seperti mana yang dinyatakan dalam firman Allah subhanahu wa ta'ala :

'Satu perlima untuk Allah' bermaksud: Allah akan membahagikannya mengikut kehendak-Nya. 

'Untuk rasul-Nya' bermaksud: Baginda melakukan pengagihannya dan memperolehi bahagiannya, iaitu satu perlima daripadanya. 

'Anak yatim' ialah kanak-kanak yang tidak berbapa. Setelah baligh, dia tidak lagi dikategorikan sebagai anak yatim. Ini berpandukan kepada hadis Nabi Shallallahu 'alaihi wasallam, Daripada Ali bin Abu Talib  radhiyallahu 'anhu, Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam bersabda: "Tiada lagi keyatiman setelah (kanak-kanak) bermimpi (baligh)" (Hadis Riwayat Abu Dawud 2873)

'Ibnu as-sabil' ialah perantau yang kehabisan bekalan dan berada jauh daripada hartanya.

'Kaum kerabat' ialah kaum keluarga Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam yang tidak dibenarkan menerima zakat. Mereka ialah Bani Hashim dan Bani al-Muttalib.

Daripada Jabir bin Muth'im radhiyallahu 'anhu katanya: "Saya bersama Utsman bin Affan berjalan untuk menemui Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam , lalu kami berkata: "Wahai Rasulullah! Tuan telah memberi kepada Bani al-Muttalib dan membiarkan kami, sedangkan kami dan mereka sama darjat kepadamu?" Baginda bersabda: "Sesungguhnya hanya Bani al-Muttalib dan Bani Hashim perkara yang sama." (Hadis Riwayat al-Bukhari 2981)

Maksud sama darjat ialah sama dari segi keturunan, kerana kesemuanya berasal daripada Bani 'Abdi Manaf. Dan perkara yang sama bermaksud mereka membantu Baginda sebelum dan sesudah memeluk Islam.

-Hukum Harta Salab-

Maksud harta salab iaitu (harta peribadi yang ada besama tentera musuh yang dibunuh) dan juga berbeza dengan harta ghanimah (rampasan perang). Harta tentera yang dibunuh ini (salab) adalah milik orang membunuhnya, jika dia mengambilnya. Disamping itu dia juga layak mendapat harta rampasan perang. Dalilnya ialah, daripada Abu Qatadah radhiyallahu 'anhu, Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam bersabda: "Sesiapa yang membunuh seseorang (musuh) dan dia mempunyai bukti, harta salab itu adalah haknya."(Hadis Riwayat al-Bukhari 2973)

-Perhatian- 
Imam Syafie rahimullah berpendapat hukum harta peribadi musuh yang dibunuh tadi merupakan hukum tablighi, iaitu hukum yang disampaikan oleh Nabi shallallahu 'alaihi wasallam dan kekal hingga ke hari kiamat. Sementara Imam Malik dan Abu Hanifah berpendapat, hukum ini adalah hukum qadhaie (perundangan), iaitu Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam memutuskan hukum ini dengan kedudukannya sebagai pemerintah, bukannya sebagai hukum yang disampaikan daripada Allah 'azza wa jalla dengan kedudukan sebagai Nabi. Dengan ini, pemerintah selepas zaman Nabi shallallahu 'alaihi wasallam berhak memindah hukum ini mengikut kesesuaian semasa.

Keempat: Fai'

Fai' ialah harta yang diperolehi oleh umat Islam daripada musuh tanpa peperangan, sama ada harta boleh alih atau tidak boleh alih. Allah 'azza wa jalla berfirman mengenai harta Yahudi Bani an-Nadhir:

Perbezaan antara fai' dengan ghanimah ialah ghanimah diperolehi oleh umat Islam melalui peperangan, sementara fai' ialah harta yang diperolehi oleh umat Islam tanpa berperang.

-Hukum Fai'-

Fai' dibahagikan kepada lima bahagian. Satu perlima daripadanya diagihkan sama seperti satu perlima harta ghanimah, iaitu kepada lima kumpulan berikut:

1. Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam. Baginda mengambil satu perlima daripada satu perlima fai' (1/25) mengikut keperluan perbelanjaan Baginda dan keluarganya. Selebihnya pula diperuntukkan untuk kepentingan umat Islam, seperti keperluan di sempadan negara Islam dan projek-projek yang lain. Selepas kewafatan Baginda, bahagian ini akan digunakan untuk pelbagai kepentingan umat Islam.
Daripada 'Umar ibn al-Khattab radhiyallahu 'anhu, katanya: "Harta kepunyaan Bani an-Nadhir telah menjadi sebahagian daripada harta yang Allah kurniakan kepada Rasulullah s.a.w. Kerana harta itu diperolehi tanpa umat Islam memacu kuda atau menunggang kenderaan mereka. Oleh itu, ia menjadi milik khusus Rasulullah s.a.w. Baginda mengunakan harta ini untuk perbelanjaan keluarganya selama setahun. Baginda menjadikan bakinya untuk senjata dan kuda sebagai peralatan untuk perang di jalan Allah. 
(Hadis Riwayat al-Bukhari 2748)

2. Kaum kerabat Nabi shallallahu 'alaihi wasallam Iaitu Bani Hashim dan Bani al-Muttalib seperti yang disebutkan diatas sebelum ini.

3. Anak yatim. Iaitu orang yang kematian bapanya dan masih belum baligh.

4. Orang miskin. Termasuk juga golongan fakir, kerana keadaan mereka lebih daif daripada orang miskin.

5. Ibnu as-sabil. Iaitu orang musafir yang kehabisan bekalan dan berada jauh daripada hartanya.

Baki empat perlima lagi dibelanjakan untuk kepentingan umat Islam dengan syarat keutamaan diberikan kepada meningkatnya taraf anggota tentera, iaitu askar-askar yang ditugaskan untuk berJihad. Sekiranya harta fai' berbentuk harta boleh alih, ia dibahagikan kepada mereka. Sekiranya bukan harta boleh alih seperti tanah, rumah, kebun dan seumpamanya, ia diwakafkan untuk kepentingan Baitul Mal umat Islam, dan hasilnya diagihkan mengikut pengagihan yang dinyatakan sebelumnya. Semua ini dinyatakan oleh firman Allah subhanahu wa ta'ala :

Ayat ini bersifat mutlak. Ia tidak menyebut bahawa harta tersebut hendaklah dibahagikan kepada lima bahagian, seperti mana jelas dalam ayat di atas. Walau bagaimanapun, huraian ayat ini dikaitkan dengan ayat pembahagian harta ghanimah yang menyebut tentang pembahagiannya kepada lima bahagian. Oleh itu harta fai' juga perlu dibahagikan kepada lima bahagian.

Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam bersabda: "Hak saya dalam harta fai' yang Allah kurniakan hanyalah satu perlima, dan satu perlima itu dikembalikan kepada kamu." 
(Diriwayatkan oleh al-Baihaqi dalam kitab Nihayah 3/272)

Maksud "satu perlima" ialah satu perlima daripada satu perlima (1/25). Sementara maksud "satu perlima dikembalikan kepada kamu" ialah harta ini dibelanjakan untuk kepentingan kamu, iaitu selepas kewafatan Baginda. Selain itu, termasuk dalam perbelanjaan harta fai' ialah perbelanjaan yang dikeluarkan untuk menyara keluarga anggota tentera yang terkorban. Mereka dinamakan sebagai murtaziqah. Keluarga mereka tetap diberikan peruntukan, walaupun mereka tidak mati di medan peperangan. Demikian juga para ulama dan mereka yang berkemahiran yang mana kemahiran mereka diperlukan oleh umat Islam. Waris mereka juga akan diberikan perbelanjaan yang secukupnya bagi menampung keperluan mereka.

Kelima: Jizyah

Jizyah adalah kata nama yang terbit daripada jaza', iaitu ganjaran atau hukuman. Dari segi syarak, istilah ini merujuk kepada harta yang dibayar kepada Ahli Kitab dan golongan yang seumpamanya mereka kepada Baitul Mal. Bayaran ini adalah sebagai jaminan kepada keselamatan, perlindungan dan penjagaan yang diberikan kepada mereka. Serta kesanggupan kerajaan Islam untuk mengendalikan kebajikan mereka tertakluk kepada peraturan dan syarat tertentu.

Berkaitan jizyah disyariatkan ke atas Ahli Kitab dan seumpama dengan mereka. Perkara ini berpandukan kepada firman Allah subhanahu wa ta'ala menyebut tentang Ahli Kitab:

Menurut Imam Syafie rahimullah, maksud "merendah diri" ialah mereka tertakluk kepada pemerintahan Islam.

-Hikmah-

Ahli Kitab meyakini kewujudan Allah. Ini membuka ruang kepada mereka untuk berinteraksi dengan umat Islam berpandukan garis panduan dan peraturan yang ditetapkan. Antara faedah hubungan yang wujud berdasarkan  kebebasan berfikir ini adalah berlakunya pertemuan pelbagai fikiran. Melalui pertemuan ini Ahli Kitad dapat menyelami hakikat Islam yang tidak pernah mereka ketahui. Begitu juga ia dapat mengikis punca fanatik dan membawa semua pihak berpegang kepada kebenaran. Walau bagaimanapun, hubungan ini tidak akan wujud melainkan setelah negara Islam menjalankan tanggungjawabnya kepada mereka dan menjaga kebajikan mereka, terutamanya dalam aspek sosial dan ekonomi. Langkah ini hanya akan dapat dicapai apabila mereka membayar cukai dalam bentuk wang dengan jumlah tertentu. Dengan adanya bayaran ini, ia akan memudahkan negara menjalankan tanggungjawab.

-Syarat-

Kontrak jizyah perlu memenuhi syarat-syarat berikut:

1. Mereka yang dikenakan jizyah mestilah terdiri daripada Ahli Kitab, iaitu kristian, yahudi dan seumpama mereka, iaitu majusi. Ini berpandukan hadis dari Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam : "Lakukanlah terhadap mereka sama seperti Ahli Kitab" (Diriwayatkan oleh Malik dalam kitab al-Muwatto 1/278)

Golongan yang mendakwa berpegang dengan ajaran Nabi Ibrahim a.s. atau kitab zabur Nabi Daud a.s. juga dikira sama dengan majusi dari segi hukum.

Umar ibn al-Khattab radhiyallahu 'anhu tidak pernah memungut jizyah daripada majusi sehingga Abdur Rahman bin Auf radhiyallahu 'anhu bersumpah bahawa Nabi shallallahu 'alaihi wasallam memungut jizyah daripada majusi hajar. (Diriwayatkan oleh al-Bukhari 2987)

2. Dilaksanakan dengan kontrak ijab dan qabul (penawaran dan penerimaan antara mereka dengan pemerintah Islam. Pemerintah Islam atau wakilnya berkata: "Kami menerima kamu mendiami negara Islam dengan syarat kamu membayar jizyah dengan jumlah seperti berikut, dan kamu akur dengan hukum Islam." Pihak Ahli Kitab pula berkata: "Kami bersetuju dengan syarat tersebut."

3. Kutipan jizyah mestilah dinyatakan dengan jumlah tertentu. Namun kadar yang dikenakan terhadap golongan kaya dan miskin mestilah dibezakan. Persetujuan mestilah berdasarkan kepada jumlah yang ditetapkan.

4. Kontrak jizyah mestilah tidak terhad kepada tempoh tertentu, seperti dihadkan selama setahun atau sebagainya, kerana kontrak ini melibatkan perlindungan nyawa. Atas sebab itu, ia tidak boleh bersifat sementara sama seperti kontrak Islam.

-Syarat pembayaran Jizyah-
Orang yang membayar jizyah mestilah memiliki lima ciri berikut:

1. Berakal
2. Baligh (sampai umur)
3. Merdeka (bukan hamba)
4. Lelaki
5. Ahli Kitab atau seumpama mereka.

Syarat-syarat ini adalah berdasarkan firman Allah subhanahu wa ta'ala :

Ayat ini menunjukkan bahawa jizyah hanya dikutip daripada golongan mukallaf yang layak berperang. Ini bermakna wanita dikecualikan, kerana mereka tidak terlibat dengan kewajipan berperang. Demikian juga hamba, kanak-kanak dan orang gila. Mereka semua terkecuali kerana mereka bukan golongan mukallaf.

Umar ibn al-Khattab pernah menulis surat kepada para pegawainya supaya tidak mengutip jizyah daripada wanita dan kanak-kanak. (Diriwayatkan oleh al-Bukhari 9/195)

-Kadar Jizyah-

Kadar jizyah paling rendah ialah satu dinar seorang untuk setahun. Dengan itu, satu dinar akan dikutip daripada lelaki yang berpendapatan di bawah paras pertengahan. Dua dinar akan dikutip daripada lelaki yang berpendapatan pertengahan. Sementara empat dinar akan dikutip dari golongan kaya. Dan kutipan lebih dari satu dinar digalakkan bagi mereka yang berkemampuan seperti yang diterangkan diatas. Walau bagaimanapun, kadar yang wajib ialah satu dinar. Sekiranya golongan kaya atau menengah enggan memeterai kontrak jizyah melebihi satu dinar, permintaan mereka ini perlu dipatuhi kerana kadar tersebut adalah kadar wajib yang dinyatakan oleh nas. Pemerintah Islam juga dibenarkan meletakkan syarat dhiyafah (iaitu pembayar jizyah menerima orang Islam sebagai tetamu) selain daripada membayar jizyah. Terdapat banyak hadis dan sunnah yang menyentuh mengenainya.

Daripada Mu'az bin Jabal radhiyallahu 'anhu, apabila Nabi shallallahu 'alaihi wasallam menghantarnya ke Yaman, Baginda memerintahkannya supaya mengutip jizyah daripada setiap orang yang telah bermimpi (baligh) sebanyak satu dinar atau nilainya dengan pakaian Ma'afiri (Ma'afiri ialah pakaian yang dihasilkan di Ma'afir, satu tempat di Yaman)" (Diriwayatkan oleh Abu Dawud 3038)

Daripada Aslam rahimullah, bahawa Umar ibn al-Kjizyahhattab radhiyallahu 'anhu mengenakan jizyah ke atas pemilik emas sebanyak empat dinar, dan pemilik perak sebanyak 40 dirham, berserta memberikan makanan kepada orang Islam (maksudnya memberi makanan kepada tentera Islam yang ada di negara mereka mengikut kadar dan adat setempat) dan menerima orang Islam sebagai tetamu selama tiga hari (Diriwayatkan oleh Malik dalam kitab al-Muwatto' 1/279)

Nabi shallallahu 'alaihi wasallam memeterai perjanjian damai dengan penduduk Ailah dengan syarat mereka membayar 300 dinar. Bilangan mereka seramai 300 orang lelaki. Mereka juga mesti menerima orang Islam yang melalui kawasan mereka sebagai tetamu. (Diriwayatkan oleh al-Baihaqi 9/195)

Umar ibn al-Khattab radhiyallahu 'anhu mengenakan jizyah ke atas golongan kaya sebanyak 48 dirham, ke atas golongan pertengahan sebanyak 24 dirham, dan ke atas golongan fakir sebanyak 12 dirham. (Diriwayatkan oleh al-Baihaqi 9/195)

 #pada masa itu, nilai satu dinar sama dengan 12 dirham.

-Implikasi Kontrak Jizyah yang Membabitkan Hak Umat Islam-

Kontrak jizyah mengandungi empat perkara yang wajib ke atas pembayar jizyah, iaitu:

1. Menbayar jizyah sebagai mana yang dipersetujui bersama, iaitu sebanyak satu dinar atau lebih.

2. Undang-undang Islam terlaksana ke atas mereka. Iaitu undang-undang yang mereka perakui berkaitan dengan mereka, sekali pun secara tidak langsung, seperti pengharaman zina. Berdasarkan perkara ini juga, Nabi shallallahu 'alaihi wasallam telah merejam seorang lelaki dan seorang wanita yahudi yang berzina. (Diriwayatkan oleh al-Bukhari 6433)

Berdasarkan kenyataan di atas, mereka dilarang berurusan secara riba, melakukan perkara keji dan punca kejahatan, kerana mereka sendiri mengetahui pengharaman menurut agama mereka dan agama umat Islam. Berbeza dengan hukum Islam yang tidak diakui oleh mereka, seperti hukum minum arak. Mereka tidak mengakui pengharaman menurut agama mereka. Oleh itu undang-undang Islam tidak dikenakan ke atas mereka. Walau bagaimanapun, sekiranya mereka membawa kes tersebut kepada hakim Islam, mereka akan dihukum menurut undang-undang Islam.

3. Mereka hanya dibenarkan memperkatakan perkara yang baik tentang agama Islam. Jikalau mereka memburuk-burukkan Al-Quran, Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam, atau mencaci undang-undang Allah subhanahu wa ta'ala, mereka akan dihukum takzir. Jika wujud syarat tindakan tersebut boleh membatalkan kontrak, kontrak mereka dibatalkan. Sehingga mereka didapati merancang secara sulit untuk menjatuhkan Islam melalui ucapan atau perbualan, kontrak perjanjian mereka dan Islam akan dibatalkan. Namun dikecualikan jika ucapan tersebut adalah sebahagian daripada akidah mereka, seperti mereka berkata: "Muhammad bukan utusan Allah." dan "Al-Quran bukan kalam Allah ta'ala." Ucapan seperti ini tidak akan menggugat perjanjian mereka dengan umat Islam, kerana apa yang mereka ucapkan itu adalah kepercayaan mereka, walaupun apa yang diucapkan itu jelas salah.

4. Mereka tidak boleh melakukan perkara yang boleh mengancam umat Islam, seperti melindungi pengintip negara kafir atau berpakat dengan penduduk negara kafir untuk menyeksa orang Islam. Sekiranya mereka enggan membayar jizyah yang telah dipersetujui bersama walaupun jizyah tersebut melebihi satu dinar, memburuk-burukkan Allah dan Rasul-Nya, atau mereka didapati berpakat dengan negara kafir untuk menyerang umat Islam, perjanjian mereka dibatalkan.

-Perlindungan yang Mereka Perolehi-

Perjanjian umat Islam dengan Ahli Kitab mengandungi empat perkara yang perlu dipatuhi oleh orang Islam.

1. Menghentikan peperangan terhadap mereka dan mengembalikan hubungan keamanan dengan mereka. Dalilnya ialah hadis yang diriwayatkan daripada Buraidah radhiyallahu 'anhu, antara isi kandungannya: "Mintalah mereka membayar jizyah. Jika mereka bersetuju, terimalah (jizyah) daripada mereka, dan hentikanlah serangan terhadap mereka." (Hadis Riwayat Muslim 1731)

2. Kewajipan melindungi dan menjaga keselamatan nyawa, harta dan kehormatan mereka daripada sebarang serangan terhadap diri atau harta mereka, sama ada oleh orang Islam atau orang lain. Daripada Umar bin Maimun, daripada Umar ibn al-Khattab radhiyallahu 'anhu, katanya: "Dan saya berpesan kepadanya tentang perjanjian Allah dan Rasul-Nya (iaitu Ahli Zimmah). Iaitu supaya dia melaksanakan perjanjian yang dimeterai dengan mereka, berperang mempertahankan mereka dan tidak membebankan mereka melainkan kemampuan mereka." (Hadis Riwayat al-Bukhari 2887)

3. Tidak menggugat rumah ibadat mereka dan segala lambang agama mereka. Demikian juga arak dan khinzir milik mereka, selagi mana mereka tidak menunjuk-nunjuk atau melakukannya dengan megah.

Kandungan surat Nabi shallallahu 'alaihi wasallam kepada penganut Kristian Najran menyebut:

Dan untuk penduduk Najran, kawasan sekitarnya, agama mereka, orang yang tidak hadir, orang yang hadir, kaum keluarga mereka, rumah ibadat mereka dan semua yang mereka miliki, sedikit mahupun banyak. Tidak akan diubah mana-mana biskop, rahib atau pendeta mereka. Tidak akan dikenakan apa-apa diyat atau hutang darah jahiliyyah ke atas mereka. Mereka juga tidak akan merasa kerugian atau kesusahan. Bumi mereka tidak boleh dipijak oleh mana-mana tentera. Sesiapa di kalangan mereka meminta sesuatu hak, keadilan akan tertegak dalam keadaan tidak menzalimi dan tidak dizalimi.

4. Perjanjian Ahli Zimmah wajib dan berterusan ke atas orang Islam. Oleh itu pemerintah Islam atau sesiapa sahaja tidak berhak membatalkannya dalam apa keadaan sekalipun. Kerana ia satu perjanjian yang bersikap kekal. Perjanjian ini berterusan selagi ahli zimmah tidak melakukan sesuatu yang boleh membatalkannya seperti yang telah diterangkan sebelum ini.

Peringkat Dan Adab Jihad

Pertama: Berdakwah

Matlamat sebenar ialah untuk menjatuhkan golongan kafir dari takhta mereka dan hanyalah wasilah dan bukkannya matlamat, jika ia dapat dicapai tanpa melalui peperangan maka ia adalah lebih baik, dan peperangan tidak perlu dilancarkan seterusnya memerintah bangsa dan rakyat berdasarkan hukum Allah subhanahu wa ta'ala dan membenarkan nilai-nilai agama ini tersebar luas ke dalam pemikiran dan minda rakyat.

Kaedah pertama ialah berdakwah menggunakan rasional dan dialog, disamping membangkitkan potensi manusia, bersikap objektif dan memberi amaran akibat buruk daripada menolak dakwah ini. Apabila orang Islam yang telah mengambil langkah yang secukupnya dengan memberi penjelasan dan penerangan, menolak segala salah faham tentang Islam, menyingkap kepada kekusutan, menyatakan perkara makruf dan menyuruh melakukannya, menyatakan perkara mungkar dan melarang daripadanya, sekiranya matlamat yang dicitakan telah terhasil dengan cara itu, umat Islam wajib berhenti setakat itu. Mereka tidak harus tamakkan sebarang tanah, harta, pemerintahan atau kuasa selepas pencapaian tersebut.

Namun sekiranya matlamat yang dicitakan itu tidak dapat dicapai melalui cara ini, dan dakwah Islam menerima halangan dan tentangan sehingga tiada peluang sama sekali untuk menyampaikan dakwah Isalm kepada rakyat jelata, ketika itu umat Islam perlu melangkah ke peringkat kedua. Langkah ini dilakukan setelah memperoleh perintah daripada pemerintah Islam, dengan syarat mereka berkemampuan untuk berhadapan dengan situasi tersebut, iaitu situasi peperangan dan pertembungan.

Kedua: Jizyah

Selapas dakwah tidak berjaya mengajak manusia menyembah Allah 'azza wa jalla dengan cara hikmah dan nasihat, ialah peperangan dan pertembungan. Walau bagaimanapun, peperangan dan pertembungan dapat dielakkan melalui satu jalan tengah antara berdegil dengan kekufuran setelah jelas terbukti kebatilannya, dan memeluk agama Islam dengan penuh kepercayaan. Jalan tengah ialah tunduk kepada pemerintah Islam dan tertakluk kepada undang-undang syariatnya yang berkaitan dengan sistem sosial. Ketika jalan tengah ini terbuka, ia wajib diambil. Di samping itu wajib juga menegakkan pendamaian mereka dengan orang Islam berlandaskan jalan tengah itu, dengan syarat orang kafir perlu tunduk kepada sistem cukai yang perlu dibayar kepada pemerintah Islam, seperti mana zakat yang perlu dibayar oleh umat Islam. Cukai ini dinamakan sebagai jizyah.

Ketiga: Peperangan

Sekiranya golongan kafir menolak dakwah dan jizyah tibalah peringkat ketiga, iaitu peperangan. Ini berdasarkan perintah yang jelas dalam firman Allah subhanahu wa ta'ala :

Demikian juga apa yang dinyatakan oleh Rib'ie bin 'Amir kepada panglima tentera Parsi: 
"Antara perkara yang telah diajarkan kepada kami oleh Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam adalah kami tidak dibenarkan memberi tempoh kepada musuh lebih dari tiga hari. Fikirkanlah tentang hal kamu, dan pilihlah salah satu daripada tiga pilihan ini selepas tamat tempoh:

1. Memeluk Islam dan kami akan biarkan kamu serta tanahair kamu.
2. Jizyah dan kami akan datang serta melindungi kamu. Sekiranya kamu perlukan kami, kami pasti menolong kamu.
3. Peperangan pada hari keempat"

Siapakah yang Diberi Pilihan antara Islam dan Jizyah

Pertama: golongan Ahli Kitab dan seumpama mereka. Ahli Kitab orang Yahudi dan Kristian. Sementara mereka yang seumpama dengan mereka ialah Majusi, termasuklah juga mereka yang mendakwah berpegang dengan ajaran Nabi Ibrahim a.s. atau Zabur Nabi Daud a.s.

Kedua: mereka yang selain daripada di atas, termasuk golongan yang tidak mempercayai Tuhan (atheis), penyembah berhala dan sebagainya.

Hanya kumpulan pertama sahaja yang dibenarkan membayar jizyah apabila mereka diberi pilihan antara Islam dan jizyah. Ini berdasarkan ayat yang dinyatakan di atas dan juga hadis Rib'ie bin 'Amir.

Mengenai golongan Majusi, Nabi shallallhu 'alaihi wasallam telah mengeluarkan perintah agar mereka dilayan sama saperti Ahli Kitab dalam mengenakan jizyah. Daripada Ja'far bin Muhammad rahimullah, daripada bapanya, bahawa Umar ibn al-Khattab radhiyallahu 'anhu ada menyebut tentang golongan Majusi, lalu berkata: 
"Saya tidak tahu apa yang hendak saya lakukan terhadap mereka." Lantas Abdur Rahman bin 'Auf radhiyallahu 'anhu berkata: "Saya bersaksi bahawa saya mendengar Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam bersabda: "Lakukan kepada mereka sama seperti Ahli Kitab." 
(Hadis Riwayat Malik dalam al-Muwatto 1/278 )

Daripada 'Amr bin 'Auf al-Ansori radhiyallahu 'anhu bahawa Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam telah mengutus Abu 'Ubaidah bin al-Jarrah ke Bahrain untuk memungut jizyah. 
(Hadis Riwayat al-Bukhari 2988)

Sementara kumpulan kedua pula, iaitu golongan kafir yang lain, mereka tidak dibenarkan membayar jizyah, sebaliknya mereka perlu memeluk Islam. Tindakan ini berdasarkan nas-nas yang ada. Selain itu, golongan atheis (tidak mempercayai Tuhan) yang lain daripada Ahli Kitab dan seumpama mereka, tidak mempunyai sebarang hubungan atau asas dengan masyarakat Islam. Oleh itu, bernaung di bawah pemerintah Islam tidak membawa apa-apa erti atau faedah kepada Islam. Mereka tertakluk kepada firman Allah subhanahu wa ta'ala :

Ini bertepatan dengan sabda Rasulullah shallallahu 'alaihi wasallam :
"Saya diperintahkan agar memerangi manusia sehingga mereka bersaksi bahawa tiada Tuhan melainkan Allah, dan Muhammad adalah utusan Allah, mendirikan sembahyang dan menunaikan zakat. Sekiranya mereka melaksanakan semua perkara itu, mereka telah memelihara darah dan harta mereka daripadaku melainkan kerana hak Islam. Perhitungan mereka yang sebenar terserah kepada Allah." 
(Hadis Riwayat al-Bukhari 25)

Hikmah Disebalik Pembezaan antara Dua Kumpulan Kafir

Pembezaan antara dua kumpulan itu berdasarkan dua faktor asasi:

1. Pada dasarnya, Ahli Kitab mempunyai persamaan dengan umat Islam, kerana mereka mengimani kewujudan Allah 'azza wa jalla dan para Nabi, walaupun mereka tidak meyakini keEsaan-Nya dan kenabian Muhammad shallallahu 'alaihi wasallam ataupun mereka cuma meyakini bahawa Muhammad shallallahu 'alaihi wasallam hanyalah Nabi yang diutuskan untuk orang Arab sahaja. Dengan ini, kumpulan ini mempunyai ruang untuk bernaung di bawah pemerintahan Islam sebagai satu perlembagaan dan satu undang-undang. Keyakinan yang ada pada mereka ini menyebabkan mereka menyesuaikan diri dengan sistem Islam. Seterusnya dengan kebebasan berfikir yang telah ada, mereka akan berpeluang menilai hakiki Islam. Sekiranya mereka mempunyai fikiran yang terbuka, mereka akhirnya akan merasakan Islam adalah satu-satunya agama yang benar. Mengenai jizyah yang dikenakan hanyalah ganti kepada zakat yang diambil dari orang Islam yang kaya, untuk mencapai matlamat yang sama, iaitu menyerahkan semula kepada golongan miskin di kalangan mereka dan membantu negara menjalankan tanggungjawabnya yang sempurna terhadap mereka.

2. Semua golongan kafir yang lain tidak mempunyai sebarang ikatan bersama dengan umat Islam Dengan itu, tiada ruang untuk mereka bernaung dibawah pemerintahan Islam atau berinteraksi dengannya. Selain itu, dalam segala kepercayaan mereka yang menolak kewujudan Allah 'azza wa jalla dan menafikan pencipta Jalla Jalaluhu, terdapat pelbagai kuman merbahaya yang mampu memusnahkan masyarakat yang di huni oleh mereka. Berdasarkan realiti ini, mereka membentuk satu keganjilan kemanusiaan yang terpesng jauh dari fitrah semulajadi. Jesteru, menjadi satu perkara yang selamat jika diterima daripada mereka melainkan memeluk Islam.